Zdrowa żywność - zobacz na Ceneo.pl

czwartek, 3 stycznia 2019

Mleko - pić czy nie pić?

Mleko - pić czy nie pić?


Autor: Afibe


Aż 96% Polaków rozpoznaje kampanię reklamową pod hasłem „Pij mleko! Będziesz Wielki!", a blisko 80% uważa je za wiarygodne. Celem kampanii jest namawianie dzieci przez dorosłych do picia mleka.


Jednakże ze strony niektórych dietetyków i lekarzy pojawiają się głosy przestrzegające, że mleko jest niebezpieczne. A więc pić, czy nie pić? Wśród przeciwników picia mleka często spotykamy następujące argumenty, dla niektórych śmieszne, dla innych poważne: ludzie to nie krowy, w naturze tylko noworodki piją mleko, mleko dorosłym szkodzi, mleko w kartonie to już nie mleko... Na pierwszy rzut oka robią wrażenie. Ale z drugiej strony, trudno znaleźć naturalny napój, który byłby bogatszym źródłem niezbędnych do życia substancji odżywczych. Co więcej, mleko to jedna z trzech występujących w naturze cieczy, nadających się do gaszenia pragnienia. Ludzie piją krowie mleko od tysięcy lat. I żyją. Może więc nie warto z niego tak łatwo rezygnować? Dyskusja o walorach białego napoju budzi zazwyczaj wiele emocji i wciąż nie jest zakończona. Oto najważniejsze argumenty za i przeciw mleku.

Wzmacnia kości

Zwolennicy mleka: Mleko to jedno z najlepszych źródeł wapnia, potrzebnego między innymi do budowy kości i zębów. Człowiek przyswaja z mleka krowiego aż 80% tego pierwiastka, gdy dla porównania z mleka sojowego tylko 13%. Gdyby próbować zastąpić jedną szklankę mleka innymi produktami spożywczymi należałoby zjeść dwa bochenki chleba, kilka kotletów schabowych, pół kilograma brokułów, kapusty lub marchwi. Oprócz wapnia zawiera wiele cennych biopierwiastków jak fosfor, potas, magnez, cynk, selen, kobalt, mangan, jod, fluor. Badania przeprowadzone na Uniwersytecie Medycznym w Białymstoku, (Osteoporosis International 2007) wykazują związek między dietą pozbawioną mleka i produktów mlecznych, a liczbą złamań u dzieci i młodzieży do 20 roku życia. Wynika z nich, że grupa na diecie bezmlecznej narażona jest na 4-krotnie wyższe ryzyko wystąpienia złamań.
"Jedna szklanka mleka pokrywa ok. 1/3 dziennego zapotrzebowania na wapń - mówi dr Marek Szołtysik, ekspert od spraw żywienia. - Wapń występuje w mleku w połączeniu z kazeiną, co czyni go znacznie lepiej dostępnym. Dodatkowo, w mleku wapń i fosfor występują w dobrych proporcjach, a to właśnie od proporcji tych dwóch pierwiastków zależy przyswajalność wapnia".

Niszczy kości

Przeciwnicy mleka: Mleko nie wzmacnia kości, tylko je osłabia. Zawarte w nim białko wypłukuje wapń z organizmu. Najwięcej mleka spożywa się w USA i krajach Europy Zachodniej i Środkowo-Wschodniej. W tych krajach jest najwięcej przypadków osteoporozy, czyli rzeszotowienia kości. Nasuwa się wniosek: picie mleka powoduje osteoporozę. Osteoporozie najlepiej zapobiegać spożywając bogate w wapń artykuły spożywcze, które nie są przetworami mlecznymi.

Powyższy argument nie jest jednak przekonywujący, gdyż we wspomnianych rejonach świata ludzie żyją najdłużej, więc ich kości są starsze. Jakość życia również ma znaczenie, udogodnienia w transporcie (duża liczba samochodów), siedzący tryb życia (telewizja).

Buduje mięśnie

Zwolennicy mleka: Białko pochodzące z mleka pomaga zbudować muskulaturę. Mleko zawiera średnio 3,1% białka, z czego większość 2,5% to kazeina, a pozostała część to tzw. białka serwatkowe, czyli te same które znajdują się w odżywkach dla sportowców. Według dietetyków są one nawet bardziej wartościowe niż uważane do niedawna za najlepsze białko z jajek. Poza tym białka mleka zawierają aminokwasy egzogenne, czyli takie których organizm nie potrafi sam wyprodukować.

Jest świetnym źródłem witamin

Zwolennicy mleka: Mleko krowie jest doskonałym źródłem niezbędnych witamin, głównie z grupy B oraz A i D. Szczególnie istotna dla ludzi aktywnych jest witamina B2, czyli ryboflawina. Jest ona potrzebna w procesach przemiany tłuszczów w energię oraz do produkcji adrenaliny. Niedobory tej witaminy natychmiast odbijają się na samopoczuciu, skutkuje to ospałością i nerwowością. Jeśli więc masz przed sobą stresujący egzamin albo zawody, uzupełnij B2. Oprócz w mleku i jego przetworach, sporo witaminy B2 jest też w wątrobie wołowej i makreli.

0% = 0 wartości

Przeciwnicy mleka: Mleko odtłuszczone nie ma właściwie żadnych wartości odżywczych. To już lekka przesada. Rzeczywiście, większość energii, jaką możemy odzyskać z mleka, pochodzi z tłuszczów, ale nie zapominajmy o białkach. Ani odtłuszczanie, ani pasteryzacja nie zmniejszają ilości białek. Proces odtłuszczania rzeczywiście zmniejsza natomiast ilość witamin rozpuszczalnych w tłuszczach; A, D, E i K. Odtłuszczone mleko można stosować w trakcie odchudzania i przy chorobach układu krążenia. Dzieci natomiast nie powinny pić mleka odtłuszczonego. Tłuszcz jest dla rozwijającego się organizmu ważnym źródłem energii oraz dostarcza nasyconych i nienasyconych kwasów tłuszczowych niezbędnych do prawidłowego rozwoju mózgu.

Chroni przed rakiem

Zwolennicy mleka: Regularne picie mleka jest skuteczną profilaktyką przeciwnowotworową. Samo mleko przed rakiem nas nie zabezpieczy, ale rzeczywiście w mleku występują sprzężone dieny kwasu linolowego, czyli tzw. CLA. Wiele badań wykazało, że CLA ma właściwości przeciwnowotworowe. Badania amerykańskie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Harvarda wykazały, że kobiety przed menopauzą, które spożywają większe ilości wapnia i witaminy D mogą być rzadziej (o ok. 40%) narażone na raka piersi. Dieta bogata w wapń sprawia, że u kobiet powyżej 45 roku życia rzadziej występuje też zespół metaboliczny, który charakteryzują takie nieprawidłowości, jak otyłość, zmiany miażdżycowe czy nadciśnienie. Inne badania dowodzą, że dieta zawierająca niskotłuszczowe produkty mleczne może u kobiet obniżyć ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2 nawet o 21%. Ale ochrona przed rakiem to nie wszystko. Dr Gabriel Fernandes z University of Texas Health Centre wykazał, że zwiększenie CLA w diecie chroni przed miażdżycą, osteoporozą i utratą masy mięśniowej.

Nabiał zwiększa odporność

Zwolennicy mleka: Produkty pochodzące z mleka chronią przed infekcjami. Tak, to prawda. Dotyczy to zwłaszcza mlecznych napojów fermentowanych, czyli jogurtu i kefiru. „Regularne spożywanie tych produktów utrzymuje w równowadze skład mikroflory przewodu pokarmowego, chroniąc nas przed kłopotami jelitowymi. Żywe bakterie mlekowe stymulują nasz układ odpornościowy i zwiększają odporność na infekcje bakteryjne i wirusowe" - mówi dr Szołtysik. Jedna uwaga: jogurty i kefiry mają dobroczynny wpływ na układ immunologiczny tylko wtedy, gdy spożywasz je regularnie.

Wywołuje alergię

Przeciwnicy mleka: Mleko jest jednym z najsilniejszych alergenów pokarmowych. Trzeba go więc unikać. Częściowo to prawda. Mleko rzeczywiście należy do grupy pokarmów najczęściej uczulających. Dotyczy to jednak głównie dzieci. To u nich po spożyciu mleka często występują reakcje alergiczne, w postaci charakterystycznych wykwitów na policzkach i biegunki. Stwierdza się je u 2,7% niemowląt karmionych sztucznie i 1,8% karmionych naturalnie. Dziecięce alergie na mleko na ogół przemijają, a ponad 90% dzieci wyrasta z tej choroby po ukończeniu 5 roku życia. Do stwierdzenia, że dziecko ma alergię na mleko nie wystarczy wywiad lekarski i przeprowadzenie testów skórnych. Podstawą powinno być pewne rozpoznanie metodą eliminacji i prowokacji w wyspecjalizowanym ośrodku alergologicznym. Zwolennicy przestrzegają, że niewybaczalnym błędem jest pozbawianie dzieci mleka, jeśli nie mają stwierdzonej alergii. U osób dorosłych częściej mamy do czynienia z nietolerancją laktozy. Co to oznacza? Mniej więcej 10-20% dorosłych Polaków nie ma enzymu (laktazy) trawiącego cukier mleczny - laktozy, a u większości wraz z upływem lat zostaje wstrzymana produkcja tego enzymu. W rezultacie, laktoza dociera do jelita niestrawiona, powodując wydzielanie gazów, wzdęcia, ból brzucha i biegunkę. Jeżeli zauważysz u siebie takie objawy po spożyciu mleka, lepiej je po prostu odstaw lub wprowadź na ich miejsce napoje fermentowane, z których laktoza jest częściowo lub całkowicie odfermentowana np. kefir.

Pomaga na chory żołądek

Zwolennicy mleka: Mleko przynosi ulgę w niektórych chorobach przewodu pokarmowego. Jeżeli nie liczyć tych, którym mleko akurat nie służy, bo mają tzw. nietolerancję laktozy, jest w tym twierdzeniu sporo racji. Obecnie większość osób, szczególnie z terenów Europy północnej i środkowej, może pić mleko przez całe życie (w Szwecji - 100% populacji, w Wielkiej Brytanii 95%). Zdolność trawienia laktozy nabyliśmy na drodze ewolucji i w całej Europie mleko nie jest wskazane jedynie dla 10% dorosłych obywateli. Jak mówi dr Szołtysik: "Tłuszcz mleczny występuje w postaci naturalnej emulsji, co decyduje o jego dobrej strawności i przyswajalności. Dietetycy uważają, że tłuszcz z mleka jest wartościowym czynnikiem terapeutycznym, szczególnie właśnie przy chorobach przewodu pokarmowego".

W kartonie to już nie mleko

Przeciwnicy mleka: Mleko, które możemy kupić w sklepie, ma niewiele wspólnego z prawdziwym mlekiem. W kartonie to już tylko biała woda bez wartości. Przemysłowe przetwarzanie mleka (pasteryzacja i UHT) powoduje utratę części składników (witamin i wapnia), ale ubytki te zazwyczaj nie przekraczają 20%. W zamian otrzymujesz mleko, które nie ma bakterii. Przy zwykłym gotowaniu np. warzyw tracisz nawet 30% witamin. l jakoś nikt nie podnosi głosu.

Spala tłuszcz

Zwolennicy mleka: Mleko, a dokładniej jego przetwory, pomagają w odchudzaniu. Na podstawie 6-miesięcznych badań przeprowadzonych na University of Tennessee, wynika, że ludzie z nadwagą, którzy trzy razy dziennie jedli porcję bogatego w wapń nabiału, schudli w pasie bardziej niż ci, którzy stosowali prawie identyczną dietę, ale jedli tyko jedną porcję nabiału dziennie.

Zwolennicy i przeciwnicy przedstawiają wciąż nowe badania i powołują się na stanowiska medycznych autorytetów. Ale kto ma rację?

...

Z pomocą przychodzą słowa Paracelsusa:

"Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, bo tylko dawka czyni truciznę”.


Polecam
Zdrowe odżywianie i jego sekrety
Wszelkie modyfikacje linku niedozwolone!
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Przepisy lecznicze z miodu

Przepisy lecznicze z miodu


Autor: Marta Malarska2


Przepisy lecznicze z miodu, które pomogą Ci zachować zdrowie i urodę. Sprawdź, co robić by chronić swoją skórę, układ oddechowy, jak dbać o siebie. Są to proste i przydatne przepisy.


Na choroby układu oddechowego

1. W szklance przegotowanego mleka rozpuścić łyżkę miodu i dodać odrobinę masła. Wypić wieczorem przy przeziębieniu, chrypce, gorączce.
2. Do szklanki wrzącej wody dodać sok z połowy cytryny i posłodzić łyżką miodu. Pić przy przeziębieniu, grypie, zapaleniu oskrzeli, płuc.
3. Miód rozcieńczyć sokiem z cytryny lub chrzanu w stosunku 1:1. Pić 3 razy dziennie po łyżeczce przy przeziębieniu, anginie.
4. Herbata napotna. Zaparzyć w jednej szklance wody łyżeczkę kwiatu lipowego, łyżeczkę rumianku, łyżeczkę malin. Parzyć pod przykryciem 10 minut. Dodać łyżeczkę miodu. Działa napotnie przy przeziębieniach.
5. Syrop dla dzieci na kaszel. Do 250 gram miodu dodać dwie garście świeżo zerwanych, wypłukanych liści babki lancetowatej, oraz 100 ml wody. Zmiksować i ostrożnie gotować tak długo, aby powstał gęsty syrop. Stosować dając łyżkę syropu na szklankę herbaty trzy razy dziennie.
6. Miód z cebulą i czosnkiem na suchy kaszel, zapalenie gardła. Do ½ szklanki płynnego miodu (najlepiej lipowego) dodać jedną szklankę pokrojonej cebuli i ¼ szklanki rozdrobnionego czosnku. Dobrze wymieszać, przełożyć do słoika, ucisnąć, zamknąć i pozostawić na kilka godzin w ciepłym miejscu. Wycisnąć sok, przechowywać w lodówce. Stosować kilka razy dziennie przy uporczywym, suchym kaszlu, zapaleniu gardła.

• Na choroby układu pokarmowego

1. Miód z dynią przeciw pasożytom. Zmiksować 200 gram swieżych!!! nasion dyni, dodać miodu do smaku. Podzielić na dwie części. Zażyć rano na czczo jedną porcję, po 30 minutach drugą porcję. Po 3 godzinach przyjąć środek przeczyszczający.
2. Zapalenie jamy ustnej i gardła. Do szklanki octu jabłkowego dodać pięć łyżek miodu, pięć rozgniecionych ząbków czosnku. Dobrze wymieszać i odstawić. Używać do płukania jamy ustnej i gardła biorąc pięć łyżek mieszanki na szklankę wody.
3. Szklankę mleka lub kefiru wymieszać z 2-ma łyżkami miodu, 2-ma łyżkami zmielonych płatków owsianych i jednym żółtkiem. Wypić rano przy braku apetytu, chorobie żołądka.
4. Do 100 g miodu dodać sok z połowy cytryny i łyżeczkę oliwy z oliwek. Pić na czczo po jednej łyżce 2 razy dziennie przy wirusowym zapaleniu wątroby, dla odtrucia komórek wątroby
.
• Na choroby układu krążenia

1. Miód rozcieńczyć z sokiem świeżych buraków w proporcji 1:1. Pić 3 razy dziennie przed jedzeniem po pół szklanki przy nadciśnieniu.
2. Połączyć 100 g miodu z 100 g soku z marchwi, chrzanu i buraków. Dodać sok z jednej cytryny. Stosować na czczo 3 razy dziennie po łyżce przy nadciśnieniu.
3. Do szklanki przegotowanego mleka dodać 1 łyżkę miodu. Pić 3 razy dziennie po pół szklanki dla wzmocnienia serca.
4. Zaparzyć 1 łyżkę owoców z dzikiej róży w połowie szklanki wody. Dodać łyżkę miodu. Pić po pół szklanki 3 razy dziennie przy osłabionym sercu, nadciśnieniu

• Na choroby układu moczowego

1. Zaparzyć w jednej szklance wody łyżkę owoców dzikiej róży. Dodać łyżeczkę miodu. Pić trzy razy dziennie przy chorobie nerek, skąpomoczu.
2. Pół lub całą szklankę soku z rzodkiewek osłodzić łyżką miodu. Pić raz dziennie przy chorobie nerek.
3. Wymieszać oliwę z oliwek z sokiem z cytryny i z miodem w stosunku 1:1:1. Pić trzy razy dziennie po łyżce przy piasku w nerkach.

• Na choroby układu nerwowego

1. Do szklanki letniej przegotowanej wody dodać 2-4 łyżeczki miodu, dobrze wymieszać. Pić przed snem przy bezsenności, nerwicy.
2. Nadmierna pobudliwość nerwowa. Do szklani letniej wody dodać łyżkę miodu, wycisnąć sok z połowy cytryny, pozostawić na noc. Rano wypić.
3. Do ¼l octu z jabłek dodać łyżkę miodu, wymieszać. Stosować po 2-3 łyżeczki przed snem przy bezsenności.
4. Zaparzyć w szklance wrzącej wody łyżkę ziela melisy, pozostawić pod przykryciem 10 minut. Dodać łyżkę miodu, wymieszać i wypić napar przed snem (przy bezsenności, stresach).

• Na choroby skóry

1. Wymieszać miód z gliceryną w stosunku 1:1. Robić okłady na przemarzniętą, popękaną skórę trzy razy dziennie.
2. Wymieszać 80 g miodu z 20 g oleju rzepakowego, dodać 10.000 j.m. witaminy A. Robić okłady na oparzenia, zgorzele, wrzody.
3. Spierzchnięte usta. Rozsmarować niewielką ilość miodu na spierzchnięte usta. Miód tworzy na ustach warstwę chroniącą przed drobnoustrojami, przyspiesza gojenie się małych ranek. To stary sposób stosowany przez nasze babcie.

• Na choroby narządu wzroku

1. W szklance ciepłej przegotowanej wody rozpuścić łyżeczkę miodu. Roztwór ten gotować przez 5 minut. Z roztworu robić kompres i przykładać na oczy przy zapaleniu spojówek, rogówki, jęczmienia. Spożywanie miodu poprawia widzenie w niektórych schorzeniach siatkówki.
2. Zapalenie spojówek, zmęczone oczy. Do gotującej 1½ litra wody dodać łyżkę miodu, dwie łyżki rumianku. Gotować przez trzy minuty, odcedzić. Przemywać oczy wacikiem nawilżonym wywarem kilka razy dziennie, najlepiej ciepłym.

• Przepisy wzmacniające

1. Napój wzmacniający. Do szklanki przegotowanej i ostudzonej wody dodać łyżkę miodu, wymieszać i pozostawić na 12 godzin. Napój można doprawić do smaku cytryną.
2. Miód na wzmocnienie. Do 100 gram miodu dodać trzy posiekane ząbki czosnku, wymieszać, zamknąć w słoiku i odstawić do lodówki na jeden miesiąc. Zażywać jedną łyżkę dziennie przy osłabieniu.
3. Napój z miodem i pokrzywą na anemię. Do szklani ciepłego mleka dodać dwie łyżeczki miodu (zalecany gryczany) i cztery łyżeczki soku ze świeżych liści pokrzyw. Napój witaminowy, zalecany dzieciom anemicznym, działa krwiotwórczo, słabo moczopędnie. Zamiast mleka można użyć owocowej lub ziołowej herbaty.


Marta Malarska
http://www.miodymanuka.pl/
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Miód a choroby

Miód a choroby


Autor: Marta Malarska2


Miód pszczeli to najbardziej odżywczy naturalny składnik diety, bowiem w skład jego oprócz dużej ilości
cukrów wchodzą również cenne aminokwasy, enzymy oraz kwasy organiczne i sole mineralne.
Zalecane jest by miód był składnikiem codziennych posiłków


Miód pszczeli to najbardziej odżywczy naturalny składnik diety, bowiem w skład jego oprócz dużej ilości
cukrów wchodzą również cenne aminokwasy, enzymy oraz kwasy organiczne i sole mineralne.
Zalecane jest by miód był składnikiem codziennych posiłków. U dzieci i młodzieży, badania naukowe wykazały szybszy wzrost, poprawę rozwoju umysłowego oraz zwiększenie odporności na choroby pod wpływem spożywania miodu.

Jest on również cenny dla diety osób starszych oraz dla ludzi obciążonych znacznym wysiłkiem fizycznym i umysłowym oraz jako środek na … stres. Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt, że w czasie drugiej wojny światowej naturalny miód zarezerwowany był dla lotników, obecnie zaś jest niezbędnym składnikiem diety nurków i … sportowców

Miód już od starożytności stosowany był jako lek na wiele dolegliwości. Współczesna medycyna tylko potwierdziła to co znane było od tysiącleci. Tak więc miód działa antybakteryjnie, pomaga w regeneracji organizmu, ułatwia przemianę materii oraz wzmaga naturalną odporność organizmu. Miód to także odtrutka dla osób nadużywających alkoholu, papierosów czy kawy.
Należy jednak pamietać, że miód to bardzej sposób na zapobieganie chorobom niż ich leczenie, tak wiec spożywany powinien być na co dzień - profilaktycznie , a nie wówczas gdy zapadamy już na zdrowiu.

Miód a alergie na pyłki

Miód nektarowy zawsze zawiera w swoim składzie wtrącenia pyłków z roślin z których pszczoły zbierały nektar. Najbardziej różnorodny zestaw pyłków ma miód wielokwiatowy. Ten fakt wykorzystuje się stosując miód w kuracji alergii. Miód powinien pochodzić z 10-kilometrowego promienia zamieszkania alergika.

Miód jako antybiotyk

Miód charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. Hamuje bądź niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców. Te cenne właściwości zawdzięcza miód swemu składowi chemicznemu. Wysokie ciśnienie osmotyczne, kwaśny odczyn środowiska, obecność oksydazy glukozy, lizozymu, apidycyny, inhibiny to cechy nadające miodowi działanie antybiotyczne. Warto zapamiętać, że aktywność antybiotyczna miodu wzrasta nawet do 220 razy gdy go rozcieńczymy z wodą.

Miód a choroby narządu wzroku

Miód zwalcza drobnoustroje, zalecany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki, jęczmienia, których przyczyną są ropotwórcze gronkowce i paciorkowce.

Miód a choroby skóry

Miód działa antybiotycznie, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń, zabezpiecza je przed zakażeniem bakteriami, drobnoustrojami. Poprawia odżywianie tkanek, oczyszcza rany, przyspiesza ziarninowanie i gojenie ran. Działa więc przeciwzapalnie, regenerująco oraz przeciwbólowo. Stosuje się więc miód do leczenia oparzeń, odmrożeń skóry, trudno gojących się ran, owrzodzeń, ropni, czyraków, wyprysków.

Miód a choroby układu krążenia

Miód dzięki dużej zawartości cukrów prostych (glukozy i fruktozy), mikroelementów i enzymów ma korzystny wpływ w schorzeniach układu krążenia. Glukoza dostarcza sercu niezbędną energię. Fruktoza zaś jest magazynowana jako glikogen w wątrobie, stanowi rezerwę energetyczną organizmu.
Miód reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi, polepsza krążenie. Zapobiega powstawaniu obrzęków poprzez zwiększone wydzielanie moczu. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Jest więc stosowany w nerwicach naczyniowych i serca, chorobie wieńcowej, nadciśnieniu, zespole płuco-sercowym.

Miód a choroby układu moczowego

Miód działa moczopędnie, zwiększa przepływ naczyniowy w nerkach zapobiegając powstawaniu złogów, ma działanie diuretyczne sprzyjające zmniejszaniu obrzęków spowodowanych niewydolnością nerek. Stosowany jest więc miód jako środek wspomagający w chorobach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, kamica nerkowa i pęcherza moczowego.

Miód a choroby układu nerwowego

Miód wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, przeciwspazmatycznie, poprawia samopoczucie, nastrój. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości (szczególnie dzieci). W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu.

Miód a choroby układu oddechowego

Miód znalazł zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu schorzeń układu oddechowego. Ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, przeciwalergiczne, wykrztuśne, uodporniające. Zwiększa więc odporność organizmu i chroni drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia. Stosowany jest w leczeniu stanów przeziębieniowych, chrypki, kaszlu, zapalenia gardła, pyłkownicy na tle alergicznym, suchości w gardle, zapalenia zatok, kataru, dreszczy, podwyższonej temperatury.

Miód a choroby układu pokarmowego

Miód reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyspiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie. Pobudza perystaltykę, zmniejsza kurcze jelit, skraca czas trwania biegunek. Miód zmniejsza szkodliwe działanie używek jak kawa, herbata, tytoń, alkohol. Dobrze odżywia komórki wątrobowe, działa odtruwając organizm.
Cholina zawarta w miodzie zwiększa efekt żółciopędny . Powyższe właściwości miodu spowodowały, że z powodzeniem jest stosowany leczniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w nieżytach żołądka, zapaleniu i stanach kurczowych jelit, biegunkach, zaparciach, zapaleniu wątroby, woreczka żółciowego.


Marta Malarska
http://www.miodymanuka.pl/
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

środa, 2 stycznia 2019

Rodzaje i właściwości lecznicze miodów

Rodzaje i właściwości lecznicze miodów


Autor: Marta Malarska2


Miód jest jedną z najcenniejszych substancji odżywczych i leczniczych, jakich dostarcza nam natura. Składający się w prawie 80 procentach z cukrów prostych jest niezwykle łatwo przyswajalny przez organizm ludzki.


Miód jest jedną z najcenniejszych substancji odżywczych i leczniczych, jakich dostarcza nam natura. Składający się w prawie 80 procentach z cukrów prostych jest niezwykle łatwo przyswajalny przez organizm ludzki. Jego wchłanianie odbywa się w górnej części przewodu pokarmowego, bezpośrednio do krwi z pominięciem procesów pośrednich i trwa poniżej dwóch godzin.
Oprócz węglowodanów zawiera kwasy, białko, enzymy, substancje bakteriobójcze oraz wodę. W miodzie znajdują się także witaminy zazwyczaj z grupy B, ale również A, C i K choć w niewielkich ilościach, wszystkie aminokwasy oraz około 30 makro- i mikroelementów. Najważniejsze z nich to żelazo, mangan, kobalt i magnez. Zwłaszcza cenne jest żelazo, ponieważ pierwiastek ten, choć w miodzie jest go niewiele, występuje w formie niezwykle dobrze przyswajalnej przez organizm ludzki. Miód zawiera również inhibinę, substancję, która hamuje rozwój bakterii i zabija niektóre jej szczepy.
Ze względu na swoje wartości, miód jest szczególnie zalecany dla chorych na serce, wątrobę, przy reumatyzmie, anemii, niedowadze, złej przemianie materii, podczas rekonwalescencji, przed operacjami.
Osobom zdrowym pozwala zachować dobrą kondycję, uodparnia i wzmacnia. Miód powinien być spożywany przez dzieci i młodzież, ponieważ wpływa u nich na przyrost wagi, wzmaga ogólną odporność organizmu oraz ułatwia rozwój umysłowy.

W zależności od surowca, z jakiego powstał miód, wyróżniamy miody:

• nektarowe (kwiatowe)
• spadziowe
• mieszane (nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe)

Miody nektarowe (kwiatowe)

Miód taki w większości wypadków jest jasny, a tylko nieliczne jego rodzaje mają odcień od ciemnożółtego do brązowego. Miody kwiatowe odznaczają się wyraźnym aromatem. Miód pochodzi z nektaru najczęściej różnych roślin, ale pszczelarze mogą uzyskiwać miody odmianowe, powstające przy ogromnej przewadze nektaru jednej rośliny. Miody takie odbiera się z ula zaraz po przekwitnieniu danej rośliny miododajnej. Określa się je nazwą rośliny, z której głównie pochodzą, np. miód rzepakowy.

Rodzaje miodów odmianowych:

• Miód rzepakowy - w stanie płynnym kolor słomkowy. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Zapach kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny; z czasem woń słabnie. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów.

• Miód wrzosowy - w stanie płynnym kolor ciemnobrunatny, a konsystencja galaretowata. Krystalizuje się dość szybko. Po skrystalizowaniu pomarańczowy lub ciemnobrunatny o konsystencji drobnoziarnistej. Smak lekko gorzkawy, ostry. Zapach kwiatów wrzosu, silny.

• Miód gryczany - szczególnie nadaje się do wyrobu miodów pitnych. Duża zawartość kwasów sprawia, że fermentacja napojów przebiega prawidłowo, a silny aromat i swoisty ostry smak czyni napoje miodowe bardziej pikantnymi. W stanie płynnym, kolor ciemnoherbaciany do brunatnego. Po skrystalizowaniu kolor brązowy, konsystencja gruboziarnista przy czym na powierzchni często pozostaje warstwa rzadkiego miodu. Miód o silnym zapachu kwiatu gryki, smak ostry lekko piekący.

• Miód akacjowy - w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, długo nie krystalizuje się. Stan skrystalizowany - kolor jasnosłomkowy, kremowy. Miód o słabym zapachu kwiatu akacji, mdły. Odznacza się znacznie większą zawartością sacharozy niż wszystkie inne miody nektarowe. Jest lubiany przez dzieci.

• Miód lipowy - w stanie płynnym kolor żółty lub zielonkawożółty. Konsystencją i barwą przypomina olej rycynowy. Po skrystalizowaniu ma kolor żółtopomarańczowy lub brunatny; konsystencję drobnoziarnistą, krupkowatą. Miód o wyraźnym zapachu lipy. Ostry w smaku z lekką goryczką.

• Miód koniczynowy - w stanie płynnym barwa słomkowożółta, zapach kwiatów koniczyny, nikły. Po skrystalizowaniu barwa jasnożółta, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, nie spotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak.

• Miód bławatkowy - barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.

Miód manuka - w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód uzyskiwany na Nowej Zelandii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku, intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze. Miody te są segregowane na podstawie siły oddziaływania wyrażanej czynnikiem UMF (unique manuka factor).

• Miód malinowy - w stanie płynnym kolor żółtawy. Po skrystalizowaniu żółtozłocisty. W smaku łagodny, lekko kwaskowaty o lekkim zapachu malin. Lubiany przez dzieci.

• Miód wielokwiatowy - w stanie płynnym kolor żółty. Po skrystalizowaniu kolor jasnobrązowy. Łagodny o woskowym zapachu. Może też posiadać różne barwy i smak uzależnione od rodzaju oblatywanego kwiatu.

Miody spadziowe

W Polsce przeważają miody spadziowe z jodły i świerka; rzadko spotyka się miody spadziowe z drzew liściastych. Miody spadziowe z drzew iglastych zawierają substancje lecznicze stosowane w schorzeniach dróg oddechowych. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym i sprawia wrażenie jakby przybrudzonego. W stanie płynnym jest prawie czarny, po skrystalizowaniu rozjaśnia się. Miody spadziowe z drzew liściastych mają nieprzyjemny smak, a z drzew iglastych — łagodny, lekko żywiczny. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melezytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma bądź jest w nieznacznej ilości w miodzie nektarowym.

• Miód z drzew owocowych - barwa złocistożółta o zapachu płatków kwiatowych i łagodnym smaku.

• Miód ziołowy (górski) - barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej, zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.
Właściwości lecznicze miodów

Właściwości lecznicze i odżywcze miodów są różne.

Wpływ na to ma pora roku i pogoda przy jakiej miód powstawał i był zbierany, sposób jego przechowywania a także rodzaj roślin z kwiatów których pszczoły spijały nektar.

• „Wątrobiarzom” pomże miód z mniszka lekarskiego, pierwszy rozpoczynający “sezon miodowy”.
Miód rzepakowy - pomaga na serce i układ krążenia

Miód akacjowy - pomaga szczególnie przy kłopotach żołądkowych. Dwie łyżki rozcieńczone wieczorem w szklance letniej wody i wypijane rano nacz czo regulują trawienie i pomagają zwłaszcza przy zaparciach.

Miód wielokwiatowy - najczęściej spotykany w sklepach, co nie znaczy, że jest on najmniej wartościowy. Dwie, trzy łyżeczki dziennie zjadane systematycznie w czasie miesięcy zimowych pomagają organizmowi łatwiej znosić potem wiosenne alergie.

Miód lipowy - Działa rozgrzewająco i kojąco przy schorzeniach oskrzeli, zatok, kaszlu i przeziębieniu. Jest skuteczny zwłaszcza w stanach osłabienia (podobnie jak miód malinowy. Ma także własności uspakajające.

Miód gryczany - jest bogaty w cukry proste enzymy kwasy organiczne, mikroelementy i olejki eteryczne. Działa odtruwająco i uodparniająco. Leczy między innymi nieżyty górnych dróg oddechowych.

Miód spadziowy - najbogatszy w składniki zalecane przy schorzeniach układu krążenia i kłopotach z sercem. Leczy nieżyty górnych dróg oddechowych i gardła. Napój z tego miodu, wody i soku z cytryny jest zalecany w stanach silnego wyczerpania fizycznego i w okresach stresu.

Miód wrzosowy - można go kupić już tylko w nielicznych pasiekach. Pomaga skutecznie zwłaszcza przy chorobach pęcherza moczowego, nerek i prostaty. Najlepiej w ciągu dnia popijać rozcieńczony w wodzie z dodatkiem soku cytrynowego i łyżeczki oliwy.

Miód manuka – o wysokich właściwościach antybakteryjnych ,używany jest jako środek przeciwzapalny, lekarstwo na szerokie spektrum chorób żołądka i dolegliwości jelitowych oraz skuteczny środek na rany i oparzenia. Pomaga w złagodzeniu bólów gardła, a także wyraźnie wzmacnia ogólny stan zdrowia i samopoczucia pacjent.

Utarło się powiedzenie że miód im ciemniejszy tym bardziej wartościowy.

Miód wzmaga działanie wszystkich naturalnych środków leczniczych przeciwko przeziębieniom. Jeśli już więc podjęliście jakąś domową kurację kataru, obłożonego gardła czy przeziębienia, wspomagajcie ją dodatkowo systematycznym spożywaniem miodu.
Aby miód był w pełni przyswojony przez organizm, należy łyżkę stołową miodu rozpuścić w ciepłej wodzie (pół szklanki) i postawić na 12 godzin w temperaturze pokojowej, żeby wystąpiła dyspersja (rozpad) sacharozy na cukry proste (glukozę, fruktozę). Wówczas lecznicze działanie miodu, który należy pić małymi łyżkami (aby miód już w jamie ustnej szybciej dostał się przez śluzówkę do krwi) wzrasta nawet 100-krotnie.


Marta Malarska
http://www.miodymanuka.pl/
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Historia i powstawanie miodów

Historia i powstawanie miodów


Autor: Marta Malarska2


Miód należy do najbardziej cenionych naturalnych produktów spożywczych i od wielu tysiącleci spożywany był przez ludzi różnych kultur na całym globie. Historia miodu sięga tak daleko w przeszłość, że nie sposób wymienić wszystkich legend, mitów czy pieśni, w których wysławiano jego walory


Miód należy do najbardziej cenionych naturalnych produktów spożywczych i od wielu tysiącleci spożywany był przez ludzi różnych kultur na całym globie. Historia miodu sięga tak daleko w przeszłość, że nie sposób wymienić wszystkich legend, mitów czy pieśni, w których wysławiano jego walory. O Ziemi Obiecanej, do której podążali Izraelici, jako o krainie mlekiem i miodem płynącej, dowiadujemy się już z Biblii. To właśnie na Bliskim Wschodzie odkryto najstarsze ule, które zachowały się tam jeszcze z epoki króla Salomona. W XIII wieku p.n.e., za czasów Ramzesa II miodem płacono za pracę.

W zapiskach sumeryjskich sprzed 4000 lat zalecano miód jako produkt odżywczy i leczniczy. Hipokrates uważany za ojca medycyny (V w. p.ch.) stosował miód w sporządzaniu maści, słodzeniu wywarów ziół. Jego uczniowie opracowali ponad 300 recept z miodem.

Starożytni Grecy spożywali duże ilości miodu. Używali go także jako kosmetyku, środka balsamującego oraz do słodzenia wina. Uważali, że zapewnia im siłę, zdrowie, długowieczność. W Grecji miód zarezerwowany był dla najważniejszych dostojników, wierzono bowiem, że stanowi pokarm bogów
Miód ceniony był także w Egipcie.

Starożytni Egipcjanie do tego stopnia czcili pszczoły, że przez długi czas godłem Górnego Egiptu był właśnie ten malutki owad, który symbolizował łzy boga słońca. Królowa Kleopatra do pielęgnacji swej urody zażywała kąpieli z oślego mleka i miodu. Awicenna (8 w.) uczony arabski w dziele “Canon medicine” zaliczył miód do ważnych leków. Przez wiele wieków miód był produktem do słodzenia oraz do wytwarzania napojów alkoholowych. W ostatnich latach obserwujemy zwrot w medycynie od leków syntetycznych w kierunku leków naturalnych. Miód pszczeli samodzielnie lub w połączeniu z ziołami znalazł tu duże zastosowanie. Obecnie również w żywieniu następuje powrót do produktów żywnościowych naturalnych, nie ulepszanych, rafinowanych przez człowieka.

W ostatnich latach obserwujemy zwrot w medycynie od leków syntetycznych w kierunku leków naturalnych. Miód pszczeli samodzielnie lub w połączeniu z ziołami znalazł tu duże zastosowanie. Obecnie również w żywieniu następuje powrót do produktów żywnościowych naturalnych, nie ulepszanych, rafinowanych przez człowieka.

Jak powstaje? Miód jest produkowany przez jedne z najbardziej wydajnych fabryk, jakimi są ule. W pojedynczym ulu tysiące pszczół zaprzęgnięte są do pracy przy zbiorze nektaru i jego odpowiednim przetwarzaniu. Miód stanowi dla ula ważną rezerwę pokarmu, jednak pszczoły miodne produkują go w takiej ilości, że człowiek z powstałego nadmiaru może korzystać bez uszczerbku dla roju.

W ulu żyje z reguły jedna królowa, a jej główną rolą jest składanie jajeczek, z których wylęgają się kolejne pokolenia pszczół. Występują też trutnie – samce, których zadanie ogranicza się do zapładniania młodych królowych, jednakże przytłaczającą większość roju stanowią robotnice – ich liczba może osiągać nawet do 20-40 tysięcy i to do nich należy trud zbierania nektaru i wytwarzania z niego miodu.

Pszczoły w poszukiwaniu nektaru mogą przebywać naprawdę długie dystanse, nawet do 10 km. Zebrawszy go, przenoszoną do ula i tam częściowo trawią z udziałem specjalnych enzymów, a następnie umieszczają w plastrze miodu. Tak przetworzony nektar zawiera dużo wody, co mogłoby spowodować rozwój drożdży i w efekcie fermentację. Żeby temu zapobiec, robotnice po zapełnieniu plastra poruszają skrzydłami, wytwarzając w ulu prąd powietrza, który ułatwia odparowanie wody. Osuszony plaster miodu jest następnie zasklepiany za pomocą wosku.

W większości uli plastry umieszczone są w specjalnych ramkach, które można łatwo wyjąć. Żeby wydobyć z nich miód, należy usunąć warstwę wosku, a następnie umieścić ramkę w wirówce, gdzie siła odśrodkowa powoduje wylanie się zawartości plastra. Tak otrzymany miód zawiera jednak wiele zanieczyszczeń, jak kawałki wosku pszczelego, dlatego zanim będzie się nadawał do spożycia, należy go jeszcze przefiltrować.
Olejki eteryczne, które pochodzą z nektaru, determinują smak i aromat powstającego miodu.
W zależności od nektaru, z którego powstał, miód może mieć kolor od białego przez kremowy, żółty do brązowego a nawet zielonkawego. Jasne miody są przeważnie delikatniejsze w smaku niż ciemne. Konsystencja dojrzałego miodu przybiera postać gęstego syropu, który ulega krystalizacji
w okresie przechowania. Krystalizacja jest procesem naturalnym i nie zmienia składu ani właściwości odżywczych miodu.


Marta Malarska
http://www.miodymanuka.pl/
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.