Sezon, który zazwyczaj trwa od maja do września, a wyznaczają go temperatury w porze wieczornej, pozwalające na spędzanie wolnego czasu na świeżym powietrzu. Panująca od kilku w Polsce moda na grillowanie przywędrowała do nas z USA, gdzie rożen i bogate akcesoria do grilli są jednym z podstawowych elementów wyposażenia każdego ogródka. Barbecue (bo tak nazywają tam grillowanie) stało się symbolem amerykańskiego stylu życia, dlatego tak łatwo i chętnie przyjęto je do naszej kultury. Dodając do tego tradycyjną polską gościnność, nie trudno zrozumieć dlaczego spędzanie czasu ze znajomymi przy grillu jest w naszym kraju tak popularne i powszechne. A gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości, wystarczy zapytać czy przypadkiem nie lubi dobrze przypieczonej karkówki. Takiemu przysmakowi, mało kto odmówi racji bytu.
wtorek, 26 stycznia 2021
Rośnie popularność grillowania
Ziemniaki w waflach
ziemniaki
boczek na skwarki
cebula
wafle
jajko
bułka tarta
przyprawy
olej
Na początek gotujemy ziemniaki. Standardowo w garnku i z solą. Cebulę kroimy w drobną kosteczkę, podobnie robimy z boczkiem. Wrzucamy boczek i cebulę na patelnie i smażymy. Z boczku powinno się wytopić trochę tłuszczu, dlatego żadnego nie musimy dodawać. Jak się to zrumieni to wrzucamy do ugniecionych ziemniaków i mieszamy razem z przyprawami (zależą od gustu).
Teraz bierzemy wafle. Takie duże. Między dwa wrzucamy farsz z ziemniaków. Oczywiście wcześniej wafle podzieliliśmy na mniejsze kawałki. Ja jadłem je elipsowate, ale kwadratowe na pewno smakują równie dobrze.
Na jednym talerzu rozbełtujemy jajko. Na drugi wysypujemy bułkę tartą. Maczamy wcześniej zrobione "kotlety" w jajku, a późnej w bułce. Smażymy na patelni na rozgrzanym oleju na złocisty kolor.
Zbrudzone naczynia i nie tylko:
patelnia
2 talerze + widelec
łopatka do smażenia
garnek
Zupa z trupa
kostka rosołowa
makaron
koncentrat pomidorowy
2 łyżki mąki
Przygotowanie zupy zajmuje około 20 minut.
Bierzemy makaron i wrzucamy do garnka. Powinno go być w sam raz na jedną porcje. Zalewamy go wodą i wrzucamy kostkę rosołową. Gotujemy mieszając z rzadka. Jak makaron robi się miękki dolewamy 2-3 łyżki koncentratu pomidorowego i mieszamy.
Oczywiście wcześniej do szklanki nalewamy do połowy wody, dodajemy dwie łyżki mąki i mieszamy. Jak nasza "zupa" jest już z gotującym się koncentratem, wlewamy zawartość szklanki do garnka i mieszamy. Czekamy aż się zagotuje i gotowe.
Jeść prosto z garnka, nie zostawiać na później bo makaron spęcznieje i będzie błeee.
Zbrudzone naczynia i nie tylko:
łyżka
szklanka
garnek
Składniki: koncetrat pomidorowy, kostka rosołowa, makaron, mąka
Danie jest do jedzenia od tak, samo, ale tego chyba się każdy domyślił. Opisuje jak się gotuje ziemniaki z tych samych powodów, dla których opisywałem parówki.
Składniki:
ziemniaki
Bierzemy ziemniaki w dłoń i obieramy je. Dla niewtajemniczonych mówię, że chodzi o zdjęcie skórki z bulwy ziemniaka. Obrane ziemniaki wrzucamy do garnka z wodą. Jeśli mamy obierać dużo ziemniaków a robimy to wolno, to przetrzymywanie ich w wodzie zapobiegnie ich brązowieniu.
Obraliśmy ziemniaki. Jesteśmy z siebie dumni, bo to była najtrudniejsza część. Płuczemy garnek, myjemy ziemniaki i wrzucamy je do garnka. Najlepiej je pokroić. Pokrojone równiej się gotują i co ważniejsze - szybciej. Kroimy w części mniej więcej równe sobie.
Ziemniaki umyte i pokrojone, powrzucane do garnka i zalane wodą stawiamy na kuchence. Solimy trochę. Porcja ziemniaków dla dwóch osób to mniej więcej łyżka stołowa soli.
Gotujemy około 20 minut. Jeśli za mocno się gotują to zmniejszamy ogień. Woda nie może się wygotować bo spalimy garnek. Mi się zdarzyło jeden spalić i na razie nie planuje palić więcej. Ziemniaki co jakiś czas sprawdzamy nożem lub widelcem czy są miękkie. Jeśli są odlewamy je i są gotowe.
To co się robi po odlaniu ziemniaków... znam dwa sposoby:
sposób 1
Stawiamy garnek jeszcze raz na małych ogniu i czekamy chwilkę aż woda odparuje (ta, którą nie daliśmy rady wylać)
sposób 2
Porzucamy ziemniaki. Woda również odparuje.
Ziemniaki idealnie nadają się jako część pełnego obiadu, jednak rzadko są preferowane w kuchni studenckiej ze względu na kłopotliwości przygotowania w stosunku do konkurencyjnego makaronu czy ryżu.
Zbrudzone naczynia i nie tylko:
nóż
garnek
Ryby i Skorupiaki
Tuńczyk - Tuńczyk jest ryba należąca to tej samej rodziny co makrela. Mięso tuńczyka jest ciemnoczerwone i bardzo soczyste. Tuńczyka można piec , smażyć , grillować lub dusić.
Kałamarnice - kałamarnice są bardzo popularne w krajach śródziemnomorskich . Ich wielkość jest bardzo różna. Są kałamarnice bardzo małe , które można spożywać w całości i duże , które można nadziewać , piec na grillu lub dusić . Kałamarnice mają słodkie i delikatne mięso.
Okoń morskowodny - Okoń morskowodny ma miękkie i delikatne mięso. Można go gotować w wodzie lub na parze , smażyć lub piec na grillu.
Solony dorsz - Dorsz solony jest popularna rybą w krajach skandynawskich. Dorsza namacza się w solance , a następnie suszy. Jego wygląd nie jest apetyczny i ma także bardzo ostry zapach.
Krab - Krab żyje w wodach mórz na całym świecie.Są dwa gatunki mięsa krabów : brązowe i białe.
Kupując kraba wybieramy tę najcięższe bo powinny mieć dużo mięsa.
Małże - Spotykamy małże o różnej wielkości. Przygotowanie małży jest bardzo proste : gotujemy je kilka minut na parze pod przykryciem . Jeżeli otwarta muszla małży nie zamyka się po ściśnięciu należy ją odrzucić.
Kuchnia francuska
Kuchnia francuska, według krytyków, uchodzi za najlepszą na świecie. Jest kolebką sztuki kulinarnej i rajem dla kucharzy. Należy do niewielu krajów, które są w pełni samowystarczalne. Dzieje się tak za sprawą położenia geograficznego: dostęp do morza i oceanu, a także licznych rzek powoduje, że w kuchni nie brakuje ryb słono - i słodkowodnych, owoców morza, skorupiaków, mięczaków, no i... żab. Działanie trzech stref klimatycznych decyduje o tym, że lata są ciepłe, a zimy łagodne, co sprzyja uprawie roślin i hodowli zwierząt. Francuzi wyhodowali nawet specjalną rasę krów przeznaczonych tylko na mięso. Bogactwo warzyw, owoców oraz najlepsze wina ukształtowały tę bogatą i smaczną kuchnię. Francuscy kucharze co do szczegółu opanowali sztukę kulinarną. I choć współczesny nowy
trend młodych kucharzy różni się od prawdziwej starofrancuskiej kuchni, to jest nadal arcydziełem i sztuką nad sztuki.
Starofrancuska „haute cuisine" opierała się głównie o ciężkie i zawiesite sosy ze śmietany, mąki i masła; potrawy były wysokokaloryczne i ciężkostrawne, zawierały także wyszukane składniki, jak na przykład trufle. Współczesna sztuka kulinarna, czyli „nouvelle cuisine" jest zupełnie inna. Młodzi francuscy kucharze obecną nową kuchnię francuską opierają na delikatnych sosach, nie niszczących smaku potrawy i nie tłumiących jej. Sosy sporządzane są głównie z soków mięsnych, ziół i przypraw. Inne cechy współczesnej kuchni francuskiej to czas gotowania, smażenia i duszenia,
który jest bardzo krótki, aby zachować wartość odżywczą produktów. W „nouvelle cuisine" panuje zasada „jakość przed ilością", co oznacza skromne porcje, ale za to najwyższej jakości oraz artystycznie przystrojone. Te zasady obowiązują głównie w restauracjach, w których potrawy wydawane są niemal o każdej porze dnia. Co innego jednak restauracja, a
co innego domowe zacisze...
A co skrywają kulisy domowego zacisza?
Według przeciętnego Polaka, Francuzi mają dosyć dziwny styl odżywiania i niejednemu z nas ciężko byłoby się
odnaleźć wśród francuskich nawyków żywieniowych. Dzień zaczyna się od pierwszego śniadania o ósmej rano, na które tradycyjnie podawana jest bułka paryska lub bagietka z dżemem, maczana w kawie z mlekiem. Następnie o 12 w południe spożywa się drugie śniadanie składające się zazwyczaj z zimnej przystawki, ciepłego dania i deseru. Najważniejszy posiłek dnia, czyli obiad zaczyna się o godz. 20, a w Paryżu nawet i później, i trwa do późnej nocy. Rozpoczyna się on gorącą przystawką, następnie podawana jest zupa, danie główne (często będące małym dziełem sztuki kulinarnej), sałata, półmisek serów i oczywiście deser.
Dlaczego w modzie?
Kuchnia francuska stała się tak popularna w dużej mierze dzięki samym Francuzom. Ich bogate tradycje (których notabene nie brakuje również Polakom) oraz nadzwyczajny stosunek do kuchni i samego aktu spożywania posiłków (traktowanych z dużo mniejszym namaszczeniem przez naszych rodaków) sprawiły, że sztuka kulinarna rozwijała się, za cel obierając doskonałość na każdym polu. Francuzi bardzo starannie dobierają produkty do każdego posiłku, menu
uzależniają od kalendarzowego święta, pory dnia, rangi uroczystości czy po prostu fantazji. Kuchnia u przeciętnego Francuza to nieodłączny element stylu życia, nie na darmo Francuzi stworzyli przecież rytuał mistrzowskiej kuchni oraz sztukę savoir-vivre’u.
Nie zapominajmy o winach.
Bardzo ważną rolę u Francuzów pełnią napoje, a konkretnie wina. Na co dzień nasi zachodni sąsiedzi piją mało znane marki win, najczęściej z jakiejś miejscowej małej winnicy, zaś od święta lepsze markowe i znane wina. Innymi typowo francuskimi napojami są koniak (Cognac), armaniak(Armagnac), Cidre - wino jabłkowe czy Calvados - jabłkowa wódka.
Wpływy kuchni francuskiej.
Każdy Francuz, bez względu na warstwę społeczną, potrafi z wielkim znawstwem rozprawiać na tematy kulinarne. Może stąd bierze się po części sława francuskiej kuchni, która promieniuje na cały świat. Możemy odnaleźć bardzo wiele wpływów tejże kuchni na naszą rodzimą. Weźmy chociażby sosy beszamel, vinaigrette, antrykot, kotlet panierowany, omlet, majonez; nie poznalibyśmy smaku tych potraw, gdyby nie przywędrowały do nas z Zachodu. Przy okazji wymienienia słynnych na cały świat sosów, warto wspomnieć, że francuscy kucharze przykładają tak wielką rolę do ich przyrządzania oraz niepowtarzalności, że stworzyli zawód kucharza specjalisty, tzw. „sosieur", do którego zadań należy
wyłącznie przyrządzanie bardzo wysokiej jakości sosów.
Spostrzeżenia
My, Polacy, jesteśmy trochę podobni do Francuzów, podobnie jak oni mamy bogate tradycje kulinarne, lubimy dobrze zjeść, często jednak przedkładamy ilość nad faktyczne wartości odżywcze. Może jednak powinniśmy bardziej zainteresować się naszą rodzimą kuchnią, tak jak Francuzi odnawiać stare przepisy, zamieniać tłuste i ciężkostrawne potrawy na lżejsze i równie smaczne. Współczesna polska kuchnia może przecież szczycić się smakiem przy zastosowaniu nowych technik kulinarnych, nowych przypraw, umiaru oraz eksperymentalego, duchowego podejścia do sprawy. Jak na razie jest ono nie zawsze najlepsze, choć widać niewielką poprawę w stosunku do lat ubiegłych. Należy
jednak wierzyć w powiedzenie „Polak potrafi", sam niejednokrotnie widziałem entuzjastów wspaniałej polskiej kuchni, którzy z dumą prezentowali na stołach Europy nasze ojczyste potrawy, wykonane zgodnie z duchem współczesnej sztuki kulinarnej. Swojskie może być równie dobre, co obce. Czy musimy się oglądać na żabie udka oraz inne, egzotyczne dla nas potrawy, które zwykło się uważać za szczyt wyrafinowania kulinarnego, skoro w obrębie naszych granic czekają
pokłady niewykorzystanych lub zapomnianych starych i smacznych przepisów, czekających na nadanie im nowego
szlifu? Pokażmy Europie blask „nouvell de polonaise" – odświeżone bogactwo i aromat tradycyjnej polskiej kuchni.
Rady
Jeżeli zdecydujemy się jednak na przyrządzenie francuskiej potrawy, prawdopodobnie zechcemy, by była ona jak najbardziej zbliżona pod względem smaku oraz wyglądu do inspirującego nasz zmysł kulinarny oryginału. Aby osiągnąć ten efekt, powinniśmy dowiedzieć się kilku rzeczy. A mianowicie: potrawa musi być estetycznie przyrządzona i podana,
przemyślana pod względem wykonania, pomysłowo i apetycznie ustrojona, oraz podzielona na niewielkie porcje(idziemy przecież z duchem czasu). Według nowych technik przyrządzania potraw w tej kuchni, zgodnie z oryginalnym przepisem, mięso może być jędrne i różowe przy kości (o ile ją w ogóle ma), warzywa lekko twardawe, sosy bardzo lekkie, na bazie soku mięsnego, ewentualnie z małym dodatkiem bulionu, tzw. FOND (raczej nie poleca się kostek rosołowych), z uwzględnieniem ziół i przypraw. W tej kwestii zalecana jest jednakże wstrzemięźliwość, Francuzi nie szafują bez potrzeby przyprawami! Nie ma natomiast w przepisach mowy o śmietanie, maśle czy mące. Jeżeli receptura pochodzi ze sprawdzonego i wiarygodnego źródła, powinniśmy użyć wszystkich podanych
składników. (Uwagi dotyczą nowej kuchni francuskiej, czyli tej po 1980 roku). Przepisu zaczerpniętego z czasopisma raczej nie należy traktować jako dobrego źródła podczas wykonania narodowej potrawy. Oliwy nie powinno się zastępować olejem, chyba że nie da się inaczej. Z kolei świeżych ziół i przypraw lepiej użyć mniej niż w przepisie, gdyż mają intensywniejszy aromat. Przyjmuje się, że 1 łyżeczka np. majeranku suszonego to około 1/3-1/4 łyżeczki świeżego.
Pamiętajmy, że w daniu nie może dominować smak przyprawy lub zioła.
Ciekawostki
v Czy wiesz, że jedną z najbardziej pożądanych ksiąg kucharskich, taką, o której marzy każdy kucharz, stworzył Francuz - Larousse Gastronomique? Zainteresowanym powiem, że jest to największe kompendium wiedzy kulinarnej, choć jak twierdzą krytycy, można się na niej wzorować tylko w sprawach kuchni francuskiej, ponieważ ze stron o kuchni polskiej wyczytujemy takie między innymi „ciekawostki”: s. 910 la'polonaise mówi, że nazwa
polskiej baby ziemniaczanej powstała od historii AliBaby i 40 rozbójników (ha, a to dopiero!), a jak nam wiadomo, nazwa ta pochodzi od niezwykle kształtnych, ale i niemałych pod względem gabarytów polskich wieśniaczek. Księga, oprócz kilku ciekawych niedorzeczności, charakteryzuje się niestety również niedostępnością w krajach Europy! Można Laroussa sprowadzić z Ameryki w wersji anglojęzycznej, ale cena takiego zakupu może odstraszyć niejednego zapaleńca sztuki kulinarnej.
v Francuz nie zasiądzie do stołu, jeżeli nie zobaczy na nim podanego odpowiedniego wina, ale także nie wypije samego wina, jeżeli nie będzie mu towarzyszyć jakaś potrawa.
v Przeciętny Francuz wypija rocznie około 100 litrów wina, w tym około 50 litrów to wino uznanej marki oraz zjada około 50 kg wołowiny rocznie.
Artykuł pochodzi ze strony: www.4smaki.com.pl